Bajka o kropkach, które uczyły uczciwości

Na skraju pachnącej łąki, tuż przy sosnowym lesie, gdzie trawy falowały jak morze, a kwiaty szeptały swoje tajemnice, żyła biedronka o najpiękniejszych kropkach, jakie kiedykolwiek widziano. Jej skrzydełka lśniły czerwienią jak maki w słońcu, a czarne kropki wyglądały niczym rozsypane po niebie gwiazdy.

Każdego ranka biedronka siadała na źdźble trawy, przeglądała się w kropli rosy i cichutko liczyła swoje kropki.

– Jedna, druga, trzecia… wszystkie są! – nuciła z zadowoleniem.

Pewnego ranka stało się jednak coś strasznego. Kiedy rozłożyła skrzydełka do lotu, odkryła ze zdumieniem, że… zniknęły wszystkie kropki! Zostały tylko gładkie, czerwone skrzydła.

– Moje kropki! Gdzie są moje kropki?! – zapłakała, a jej łzy spadały na trawę jak maleńkie, błękitne perełki.

Tymczasem sprawca całego zamieszania – zuchwały żuk – chodził po łące dumny jak paw. To on w nocy ukradł kropki biedronce i przykleił je osie, która znana była z tego, że wszystko miała „w nosie”.

– Masz! Teraz będziesz piękniejsza od biedronki! – zaśmiał się żuk.

Ale osa spojrzała na siebie w kałuży, zmarszczyła czoło i zezłościła się strasznie.

– Co ty mi za głupstwa przyklejasz?! Oddaj kropki biedronce, to przecież należy do niej! – zawołała i przegoniła żuka aż pod sam las.

Kropki jednak nie wróciły od razu do właścicielki. Osa, nie wiedząc co z nimi zrobić, sprzedała je musze, a mucha – z jeszcze większą lekkomyślnością – oddała je stonce. Stonka obejrzała kropki bardzo dokładnie. Obróciła się raz w prawo, raz w lewo, spojrzała na swoje pasiaste plecy i westchnęła:

– Kropki są śliczne… ale nie dla mnie. Ja mam paski. I z pasków jestem dumna.

Była to bardzo mądra stonka, która wierzyła, że każdy powinien być sobą. Zapakowała więc kropki do pudełka z liścia łopianu i napisała wielkie ogłoszenie:

„Uwaga, biedronki!

Kto zgubił kropki –

niech przyleci po nie!”

Wieść rozeszła się po całej łące szybciej niż wiatr. Przyleciały biedronki z każdej strony: z maków, spod mleczy, z wysokich traw, a nawet zza strumyka. Jedna przekrzykiwała drugą:

– To na pewno moje kropki!

– Nie, nie! Moje! Ja miałam takie błyszczące!

– Ja je wczoraj zgubiłam!

Tylko jedna biedronka stała cichutko z boku. To ta, która naprawdę straciła swoje kropki. Drżała z nieśmiałości, a łzy spływały jej po policzkach.

– Wszystkie kropki macie… a po cudze sięgacie… – wyszeptała.

Jej słowa były ciche, ale serca słuchających zrobiły się ciężkie.

Stonka wyszła wtedy przed tłum i powiedziała spokojnym, lecz stanowczym głosem:

– Kto chce więcej, niż mu potrzeba, ten może się chciwością udławić. A kto mówi prawdę, nawet przez łzy – tego słowa są najgłośniejsze.

Na łące zapadła cisza. Biedronki spojrzały na siebie. Jedna po drugiej spuszczały głowy, czerwieniły się ze wstydu i odlatywały w milczeniu. Każda niosła w sercu małą naukę – zajrzały w siebie i zobaczyły tam mały cień zachłanności.

Stonka podała pudełeczko zapłakanej biedronce. Gdy ta otworzyła je nieśmiało, kropki same wyskoczyły i z radością wróciły na swoje miejsce, jakby bardzo tęskniły za domem. Skrzydełka znów były piękne – może nawet piękniejsze niż wcześniej. Od tego dnia biedronka była dumna nie tylko ze swoich skrzydełek, ale również z tego, że potrafiła czekać, ufać i mówić prawdę.

Cała łąka zapamiętała tę historię na długo.
Gdy dziś wiatr szepcze w trawach, a biedronki przelatują nad kwiatami, mówi się, że każda z nich ma nie tylko kropki… ale i odrobinę mądrości w sercu.

O chłopcu, który usłyszał własne kroki

W dolinie, gdzie mgły spływały o świcie jak srebrne wstęgi po zboczach, mieszkał chłopiec imieniem Lior. Choć jego imię znaczyło „światło”, Lior czuł się jak ktoś, kto niesie lampę, ale boi się ją zapalić. Był ostrożny — aż za bardzo. Bał się podejmować decyzje, a każde nowe zadanie wydawało mu się jak wspinaczka na górę o zbyt stromych zboczach.

Pewnego wieczoru, gdy cienie zaczęły układać się na polach jak senne zwierzęta, Lior usłyszał pukanie. Było delikatne, jakby wykonywał je ktoś, kto nie chce przestraszyć domowników. Gdy otworzył drzwi, zobaczył małe stworzonko — nie większe od kota, o futrze w kolorze popielatego świtu i oczach błyszczących jak dwie gwiazdki.

— Jestem Kroczek — przedstawiło się stworzonko. — Słyszałem, że ostatnio rzadko chodzisz tam, gdzie naprawdę chcesz.

Lior zmarszczył brwi.

— Wszystko za bardzo mnie onieśmiela… A kiedy próbuję zrobić krok, serce zaczyna bić tak głośno, że od razu rezygnuję.

Kroczek uśmiechnął się, jakby znał tajemnicę, o której Lior jeszcze nie słyszał.

— A może to nie serce bije za głośno… tylko ty nie słyszysz własnych kroków? Chodź, pokażę ci coś.

Zanim Lior zdążył zaprotestować, Kroczek ruszył przed siebie, a za nim uniosła się delikatna smużka fosforyzującego światła. Chłopiec podążył za nim.

Dotarli do polany, której Lior nigdy wcześniej nie widział, choć często spacerował po okolicy. Pośrodku rosło drzewo o szerokim pniu i rozłożystej koronie. Z jego gałęzi zwisało mnóstwo małych, przezroczystych dzwoneczków.

— To Drzewo Postanowień — powiedział Kroczek. — Każdy, kto zrobi choćby jeden krok w stronę swojego marzenia, otrzymuje dźwięk dzwoneczka. Czasem cichutki, ledwo słyszalny, ale prawdziwy. Posłuchaj.

Kroczek poprosił Liora, by zrobił krok naprzód. Chłopiec zawahał się, ale spojrzenie stworzonka było tyleż łagodne, co zachęcające. Lior uniósł stopę… i postawił ją na miękkiej trawie.

Dźwięk, który rozbrzmiał, był subtelny, delikatny jak ruch powietrza — ale niepodważalny. Dzwoneczek na jednej z gałęzi zadrżał i zadźwięczał cicho, lecz czysto.

— Słyszysz? — Kroczek uśmiechnął się szeroko. — Twoje kroki mają głos. Tylko wcześniej przykrywały go twoje obawy.

Lior zrobił drugi krok. Dzwoneczek zaśpiewał odrobinę głośniej.

— Ale co, jeśli się pomylę? Albo jeśli wybiorę złą drogę? — wyszeptał chłopiec.

Kroczek podał mu łapkę i spojrzał na chłopca.

— Każde drzewo rosnące w tym miejscu słyszy setki kroków. Jedne prowadzą wprost, inne zataczają koła, jeszcze inne cofają się i ruszają od nowa. Ale wszystkie są potrzebne. To, co nazywasz pomyłką, Drzewo Postanowień nazywa… nauką. Dzwoneczki obdarowują dźwiękiem za odwagę, nie za perfekcję.

Lior patrzył na drzewo, jakby po raz pierwszy widział, że coś w nim — w jego świecie — może odpowiadać na jego działania.

— A ty? — zapytał. — Dlaczego mi pomagasz?

— Bo każdy małego Kroczka nosi w sobie — odparło stworzonko poważnie. — Czasem o nim zapominamy i wtedy trzeba go odnaleźć. Ja jestem twoim. Kiedy usłyszysz swoje kroki, będę wiedział, że mogę wrócić do snów innych dzieci.

Tego wieczoru Lior wracał do domu wolniej niż zwykle, ale każdy krok był świadomy. I z każdym krokiem — choć nie zawsze głośno — słyszał cichutki dźwięk dzwoneczków w oddali.

Następnego dnia spróbował porozmawiać z kolegą, którego zawsze podziwiał, ale bał się zagadać. Dzwoneczki zabrzmiały. Innym razem podjął się zadania, którego wcześniej unikał. Znów je usłyszał. Czasem pomylił drogę, czasem zatrzymał się ze strachu, ale każdy, nawet najmniejszy krok, miał swój własny dźwięk.

I choć Kroczek pewnego ranka zniknął, Lior wiedział, że nie musi go już wołać — bo odnalazł siłę, która wcześniej była w nim ukryta. Od tego dnia każdy jego krok rozbrzmiewał pewniej, jakby niósł w sobie własną, cichą melodię odwagi.