W samym sercu dużego miasta, gdzie tramwaje brzęczały jak wielkie metalowe owady, a okna wieżowców mrugały światłem jak gwiazdy, mieszkał chłopiec o imieniu Tomek.
Tomek uwielbiał dzień — gwar placu zabaw, kolory ulic, zapach świeżego pieczywa z piekarni na rogu. Ale gdy zapadała noc, w jego pokoju rozlewał się mrok, a lęk przychodził nieproszony, cichy, jakby chodził na palcach.
Ciemność w mieście była inna niż ta na obrazkach z książek. Była pełna szumów, odbić, cieni i tych dziwnych chwil, kiedy coś poruszyło się za oknem, choć to przecież tylko drzewo.
Pewnej jesiennej nocy, kiedy deszcz bębnił o parapet jak grająca orkiestra, Tomek nagle się obudził. Wydawało mu się, że kątem oka zobaczył cień, który… poruszył się sam. Przecierał oczy raz, drugi, trzeci — a cień zamiast zniknąć, powoli nabierał kształtu.
Aż w końcu z ciemnego rogu pokoju wysunęło się stworzonko, podobne do pluszaka i całkiem… przyjazne.
— Hej, nie bój się. Jestem Mroczek — powiedziało miękkim, niskim głosem.
— Przyszedłem, bo chyba potrzebujesz trochę nocnej odwagi.
Tomek zamarł.
Stworzonko było zrobione z… cienia? Ale miało jasną, uśmiechniętą buzię, jakby ktoś namalował ją światłem.
— Nie wiedziałem, że cienie mówią — wydusił chłopiec.
— Zwykle nie muszą — Mroczek wzruszył ramionami. — Ale kiedy dziecko zaczyna myśleć, że ciemność jest groźna, to znaczy, że czas się przedstawić.
Mroczek wskoczył na parapet i spojrzał przez okno na rozświetlone miasto.
— Zobacz, Tomek — powiedział. — Ciemność nie po to przychodzi, by coś zabierać. Ona tylko… zmienia świat.
Za dnia widzisz tramwaje, ludzi, kolorowe reklamy. A nocą? Każdy dźwięk staje się spokojniejszy, każde światło jaśniejsze. Cienie tylko pokazują to, czego wcześniej nie zauważałeś.
Tomek podszedł do okna i spojrzał na ulicę.
— Ale czasem wydaje mi się, że coś jest w ciemności.
— Bo ciemność to miejsce, gdzie wyobraźnia ma więcej przestrzeni — wyjaśnił Mroczek. — A wyobraźnia czasem lubi przesadzać.
Dlatego jestem ja — żeby przypominać, że cienie nie mają złych zamiarów. One są jak nocne wersje rzeczy, które już znasz.
— Chodź, coś ci pokażę — zaproponował Mroczek.
Wyjął z własnego cienia małe okulary. Były przezroczyste, lecz gdy Tomek je założył, zobaczył świat inaczej — jakby noc miała własne barwy.
W kącie pokoju, zamiast „strasznego” cienia szafy, zobaczył cieplutki odblask lampki nocnej.
Pod biurkiem, gdzie wydawało mu się, że „coś leży”, zobaczył jedynie zapomnianą piłkę.
A ciemny sufit, który zawsze wyglądał jak wielka pustka, nagle przemienił się w spokojne, granatowe niebo.
— Widzisz? — Mroczek uśmiechnął się szeroko. — Ciemność nie jest przeciwko tobie. Po prostu potrzebujesz innego sposobu patrzenia.
Tomek ściągnął okulary, zdziwiony.
— Ale co jeśli znów się przestraszę?
— Wtedy zamknij oczy, zrób trzy głębokie wdechy… i pomyśl o mnie — powiedział Mroczek, kładąc rękę na jego ramieniu. — Jestem blisko, nawet jeśli mnie nie widzisz. Cienie są częścią twojego świata, ale nie one rządzą twoją odwagą.
Gdy zegar wybił północ, Mroczek zaczął powoli blednąć.
— Muszę iść — szepnął. — Dzieci w innych domach też potrzebują przypomnienia, że noc jest bezpieczna.
Tomek poczuł lekkie ukłucie smutku.
— Wrócisz?
— Zawsze, kiedy będziesz mnie potrzebować — odpowiedział Mroczek. — A nawet kiedy nie wrócę w cieniu, wrócę w twojej odwadze.
Bo ona świeci… nawet kiedy światła są zgaszone.
Stworzonko rozpłynęło się w ciemności, cichutko jak zamykające się drzwi.
Od tamtej nocy…
Ciemność nadal była ciemna. Miasto nadal szumiało, skrzypiało i mrugało neonami. Ale chłopiec czuł, że coś jest inaczej. Nie bał się już tego, czego nie widzi — bo wiedział, że każda noc ma w sobie ciepło, jeśli pozwoli się jej mówić własnym, spokojnym głosem. A gdy czasem drżał — brał głęboki oddech. I w tym oddechu naprawdę czuł, że Mroczek gdzieś tam jest.
